Rahman Sûre-i Şerif’i; Tamamı Mekke-i mükerreme döneminde nâzil olan bu mübarek sûre-i celîle; yetmiş sekiz Âyet-i kerime’dir.

Esmâ-i hüsnâ’dan olan "Rahman” ism-i şerif’i ile başladığı için "Rahman” kelimesi bu sûre-i şerif’e isim olmuştur. Bu isim, sûre-i şerif’in muhtevâsı ile de alâkalıdır. Zira sûre-i şerif’in içerisinde, baştan sona kadar Allah-u Teâlâ’nın engin rahmeti ve rahmet-i ilâhî’nin görüntüleri anılmıştır.

Hazret-i Ali -radiyallahu anh-den rivayet edilen bir Hadis-i şerif’lerinde Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyurmuşlardır:

"Her şeyin bir gelini (süsü) vardır. Kur’an’ın gelini de Rahman sûresi’dir.” (Beyhakî)

Vâkıa Sûre-i Şerif’i; Tamamı Mekke-i mükerreme döneminde nâzil olan bu mübarek sûre-i celîle; doksan altı Âyet-i kerime’dir.

İlk Âyet-i kerime’sinde geçen ve: "Büyük hadise” yani "Kıyamet” mânâsına gelen "Vâkıa” kelimesi, bu sûre-i şerif’e isim olmaktadır.

"Vâkıa”, hem bu sûre-i şerif’in adı, hem de konusudur. Kıyametin birgün gelip mutlaka kopacağını haber vererek başlamakta ve ahiret hayatından sahneler göz önüne sermektedir.

"Vâkıa” ile "Rahman” sûre-i şerifleri arasında büyük bir ilgi vardır. İkisinde de cennet ve cehennem sakinleri hakkında bilgi verilmektedir. Her ikisi de aynı hususları ele aldığı için tek bir sûre gibidirler. Birinin sonunun diğerinin başı ile ilişkisi olması dolayısıyla benzer muhtevalara sahiptirler.